É certo que xa empezaron as vacacións, pero a vida no blog é diferente. Por iso, Cristina Pena enviou por correo electrónico unha historia orixinal sobre Ismaíl que acaba de descubrir. É tan nova que nin o mestre a coñecía. Para completar este conto, publícase ao mesmo tempo que unha presentación realizada por Sandra, pois os dous traballos teñen unha certa relación…
Érase unha vez un gnomo chamado Ismaíl. A Ismail encantáballe a súa táboa de surf nova. Entón decidiu ir á praia, pois facía un día moi bo. Nese momento foi cara ao seu armario e elexiu un par de conxuntos de roupa, entre eles o mellor. Cando acabou, colleu a toalla, a sombrilla, a crema protectora e por suposto a súa táboa de surf. Unha vez preparado, subiu ao coche e foi camiño da praia.
Ao chegar deixou na area a sombrilla e a toalla e botou a crema protectora. Normal, co sol que facía, calquera se queima...!!! Despois de ter botado a crema protectora, colleu a táboa e foi facer o seu hobby favorito, o surf. Ía coma un rei coa súa táboa nova e o seu bañador. Entón meteuse na auga, e tamén seguiu coma un rei surfeando. Ata que chegou unha onda xigante. Todos asustáronse e berraron. Como por exemplo unha señora:
-Auxilio, unha onda xigante, aaaaaaaaaah! E ao meu bañador e á toalla nova vainos destrozar... Aaaaaaaaaaaaaaaaaaahhh!
Producía un pouco de risa, pero era a verdade. En cambio, Ismaíl dixo isto:
-Boh, unha simple onda para un gnomo coma eu. Parece cousa de nenos pequenos. Será moi guai saltar por riba dela...
Pero logo duns minutos, Ismaíl estaba tirado na area e a súa táboa perdida.
-Iso pasoulle por non saír da auga!, -dixo a señora.
-Cálese vostede, hai un gnomo en perigo e non fai máis que berrar!, -dixo outro señor.
-Como vou calar se a culpa foi súa!, -dixo de novo a señora.
Nese momento alguén berrou:
-Calados os dous dunha vez xa!!!, –e os dous calaron.
Ismaíl tusiu e escupiu auga. Estaba preocupado pola súa táboa nova. De repente, pareceu un amigo de Ismail, que viña de Malpica. E devolveulle a táboa que encontrara frotando polo mar. Ismail deulle as grazas.
O seu amigo dixo que por el faría de todo, porque lembrábase das moitas cousas que Ismaíl facía por al cando estaba en Malpica. Eran uns grandes e moi bos amigos, e en Malpica sempre andaban xuntos. Ismaíl prometeulle que nunca máis ía quedarse no mar cando viñese unha onda xigante.
E colorin colorado, este conto de Ismaíl o noso gnomo está rematado…
FIN
15 comentarios:
Menudo conto e presentación. Menudo post!
Xa empeza a facer calor.
Saudos
Non podía faltar Dani, o noso Dani Martínez, para animar ás súas compañeiras. Así me gusta, campeón!
TEÑO O VÍDEO DO BAILE... PERO, AGORA QUE FAGO?
Grazas Mario e Ismail.
Por poñer o conto.
Grazas Daniel M. por sempre estar animando e apoiando a todos.
E Mario pois pon o vídeo xa no blog que o quero ver.
Bicos e saúdos.
Cris.
Creo que o profe quere deixar o vídeo no blog. Pero antes, Cristina, ten que sacar a dúas bailarinas, e non parece fácil...
Ola,Ismail.Xa pudiches encontrar a preciosa nova tabla de surf?.Este post estuvo moi ben ,pois o conto de Cristina está chulísimo.¡Ah! moitas grazas por publicar a miña presentación con música e os seus detalles ,como:o detalle das letras en cor blanco ,o detalle da foto do final...Moitos bicos Sandra.
Mario no lo dudes pon el vídeo. Ha Dani creo que hoi calor no hace.
A todos nos gustaría ver el vídeo, Dani, pero el profe debe respetar las decisiones d etod@s l@s compañer@s... Seguro que lo entiendes. Muchos saludos para ti y tu familia.
Ola síntoo moito por tardar tanto en vir ao blog, e que estibe moi ocupada.
Cristina cada vez me sorprende máis por todo o que fai, e unha moi boa amiga, e traballadora, e amable... e agora fai unha historia preciosa esa chica nunca parara de sorprenderme.
Un saúdo e bo verán.
Pois agora que o dis, Lidia, xa nos tiñas un pouco preocupados... jejeje Saúdos para ti e a túa familia.
Hola Mario y Ismail, le boy a hacer una preunta a Sandra: ¿ Sandra como se llama la cancion que le pusiste a la presentaciòn? Chao y !Feliz verano!
Hola, Laura... Saludos para ti y tu familia.
Hola.
Me encanto este cuento , menos que Ismaíl creía que era de unos niños pequeños no , porque creo que casi nadie puede superar esa onda gigante.Menos mal que no se había roto la tabla y que la había encontrado su amigo , es una de las cosas para que estén , ayudarse.
Bueno yo ya creo que ropa elegiría la de Sandra , ¿quizás?.No se.Pero la ropa suya fue muy chula y original.Lo mas gracioso que me hizo del cuento es cuando la señora decía:
-El problema es suyo por no salir de el agua.O algo así.
Espero que allá mas cuentos así como el de Cris o el de Brais.
El vídeo de Sandra era muy chulo como los otros.
Fue precioso.
¿Como se llama la canción?.
Saludos.
Me encanta a presentación e o conto.
Feliz verán.
Bueno Mario tendría que pensar que 2 bailarinas ,pero para que???
Cuando me contestes puede que diga ya a 2.Besos y muchas gracias a todos.
Publicar un comentario