17 jun 2011

A festa da despedida

Hoxe celebrouse no colexio o acto de graduación para os alumnos de 6º de primaria. A participación das familias foi moi importante, e sen elas nada sería posible. Reunímonos no ximnasio do centro para ver una proxección de fotos, unha presentación de diapositivas, para cantar e para máis cousas, porque era un día de alegría. Claro que tamén falaron os mestres, pero nesta ocasión só foi un pouquiño. Eu, por exemplo, entre outras cousas, dixen:

… Para min é un pracer estar aquí con todos vós. Foron dous cursos intensos e emocionantes, con moito traballo, que sempre intentamos resolver. E agora que se fala de Internet como o cambio máis grande que se está a producir na educación, entramos e estivemos alí, a pesar das nosas dificultades. No blog de aula quedará a memoria destes dous anos, deste tempo: o que contaron, o que fixeron, o que soñaron. Certamente forman un grupo de rapaces e rapazas moi bo, como demostraron moitas veces, por exemplo, en Alvarella. Por iso, os seus mestres tamén aprendemos con eles. Espero que eles aprenderan algo de nós…

Os nenos e as nenas de 6º B, na voz de Sandra e de Brais, tamén falaron. Isto é un resumo do que dixeron:

… Estes anos, que para moitos foron nove, no Isaac Díaz Pardo aconteceron un montón de cousas. Houbo alegrías e situacións complicadas, emocións e felicidade, soños e, por suposto, algunhas trasnadas que nunca esqueceremos. Tamén fixemos moitos amigos. E a pesar de que algúns xa non están aquí, sempre terán o noso recordo nun lugar dos nosos corazóns… Por último, temos un recordo moi especial para os nosos pais e as nosas nais. Porque nos apoiaron e axudaron para seguir adiante, e para que cada vez nos superásemos máis, ata nos momentos máis difíciles…

Despois houbo unha pequena festa, onde falamos de todo, as familias, os mestres e os nenos. Tamén fixemos moitas fotos. O ambiente estivo, desde o principio, cargado de emoción, de moitísimas emocións. Porque, a fin de contas, o acto de hoxe non significou o final de nada; foi o inicio de algo novo. Ismaíl está seguro.

Por esa razón, agradecemos toda a atención prestada polas familias ao longo destes dous cursos. O que sucedeu hoxe non é máis que a confirmación de todo o que escribín neste post.

Unha flor para as familias, de parte de Ismaíl.

15 comentarios:

Lidia dijo...

Tambien en la fiesta hubo moitos choros antes e despois e acordome que as nai sacaronos fotos ata con nosco chorando e como di unha amiga mia ´´yo no lloro sudo por los ojos´´
Pero esperemos que nos volveramos a ver e de falar e falar cando nos vexamos.
Un saúdo.

Anónimo dijo...

Ola Mario, hoxe foi un día moi fermoso e emotivo. Onde pais, nais, nen@s e mestres poidemos pasar un momento agradable, compartindo experiencias e recordos.Agora espéranos unha nova etapa, como si volveranos a empezar desde pequeniños.Cachis, co ven que estábamos aquí.

Saúdos

Mario Aller dijo...

Alejandro, Lidia, foi un acto para lembrar sempre. E seguro que as nais choraron despois da vosa canción, porque a actuación foi grandísima. Choraban ao ver que, xuntos, ofrecíades emocións para os demais. E vós empezáchedes a chorar porque... Ben, creo que xa o sabes, Lidia, así que non o repetirei. Saúdos

Ana Pazos Blanco dijo...

Hola.
La fiesta fue muy buena, aunque un poco triste...por Tere.
Pero al final nos lo pasamos muy bien.
¿Mario vas a poner algo de la fiesta?.

cris p dijo...

Xa, Lidia entre moitos compartimos emocións, pero todo chega.

Mario Aller dijo...

Claro, Ana, pero hay que empezar a buscar fotos y vídeos... Yo ya lo hice, ¿y tú? Saludos

Laura 6ºB dijo...

Hola, fue un acto muy bonito y muy especial para todos, o eso creo. Estabamos muy tristes porque ahora dejar el cole es muy triste porque ya no van a ser las mismas amistades y también porque los profesores no van a ser los mismos y eso a mi me da mucha pena y creo que al fin y al cabo os cogemos cariño y eso es muy importante.
Saludos.

Mario Aller dijo...

Tranquila, Laura, habrá más amigos, conoceréis nuevas experiencias, os haréis mayores... Mientras, Ismaíl se acordará de vosotros y os deseará suerte...

Ana, madre Clara dijo...

Hola chicos!! Una fiesta muy emotiva, me gustó mucho la canción, y veros tan emocionados es algo realmente bonito. Aunque, os seguireis viendo, porque al fin y al cabo, vivimos todos muy cerquita, y tambien existe el teléfono e internet...
Un abrazo para todos. Y otro para Mario e Ismaíl.

Ismail de Saidabad dijo...

Las palabras de Ana, la mamá de Clara, son unas palabras sabias... Saludos

Brais dijo...

Comparto con todos la felicidad y los lloros, sobre todo con la madre de Clara, que como dijo Mario, fueron unas palabras muy sabias.
También quería decir que hoy bailaron muy bien las niñas en la fiesta del cole.

María José(madre de Lidia) dijo...

No hay palabras para definir todo lo que sentimos el viernes por la tarde. Lo recordaremos siempre con gran emoción y con el paso de los años nos seguiremos emocionando al ver las imágenes de este día inolvidable. Pensar que casi todos llegaréis a la graduación de bachiller, pero no será igual, recordareis este día con mucho más cariño y añoranza.Un abrazo

Ana Pazos Blanco 6ºB dijo...

Hola Mario e Ismaíl.
Estos últimos dos años con vosotros y con mis compañeros han sido estupendos,porque solo había tenido un profesor un profesor divertido y ahora tu eres otro , pero también que hace trabajos como Polgariño,Cenicienta y Ulises.
Al principio, estos trabajos nos parecían así un rollo, liante, costoso..Pero al final todo a
quedado fabuloso de verás.Sobre todo lo de Polgariño, que ademas fue lo que mas me gusto que hicimos.
Y cuando llegaste no tuvimos la sensación (como vi yo) que fueras muy malo con la gente sino al contrario,que nos dabas la sensación de ser un buenísimo profesor como lo eres.Aunque aveces nos pusieras copias era por algún motivo no por nada, (que ademas nos dabas avisos) eso es lo que mas me gusta.Y otro motivos , es que hay tantos es que cuando no teníamos algo hecho nos dejabas hacerlo en el recreo no una nota y castigado toda la semana y igual que Polgariño y lo demás adelantabas el plazo para entregarlo..¡QUE ESO ERA ESTUPENDO PARA LOS COMPAÑEROS!.Y claro que no ...que siempre explicas otra vez cuando no entendemos y nos da una segunda oportunidad...pero y muchas cosas mas que no se pueden escribir.
Y por eso, en nombre de mis compañeros y mio...DESDE EL FONDO DEL CORAZÓN...MARIO ALLER, TE DAMOS LAS GRACIAS POR SER TAN ESTUPENDO CON NOSOTROS.GRACIAS DE VERAS.
Y Ismaíl que quieres que diga de ti?Sabes todo ya.Que eres estupendo,cuidas de la clase, de Mario,etc....Y IGUALMENTE....TE DAMOS LAS GRACIAS POR EXISTIR.
Y en mi nombre para mis compañeros aunque nos enfadaramos y todo...GRACIAS POR EXISTIR PORQUE SIN VOSOTR@S YO NO SERÍA NADA.
MUCHAS GRACIAS A TOD@S MIS COMPAÑEROS Y A MARIO Y A ISMAÍL.GRACIAS.

Bueno ahora solo tengo que decir...que nos queda el ESO y haber lo que surge, si nos toca en la misma clase.
:)
Saludos.
Muchos besos.
Adiós.

Ismail de Saidabad dijo...

Ana, como escribas así, el profe va a acabar con los pañuelos de papel... Gracias, de su parte, y también con el corazón...

Anónimo dijo...

Hola.
Bueno Ismaçil no puedo hacer otra cosa.
Gracias.

Related Posts with Thumbnails

Escola de Ismaíl (2)

Localización